Сап-сақ болуп, ойнап-күлүп, көзидин от чақнап жүргән җуган аяқ астидин чүшкүнлүккә чүшүп, мадарсиз болуп қалди. Бурун ишләп һармас еди. Әнди болса уйқидин баш көтирәлмәй қалди. Бир ишни ахириға йәткүзгичә бир нәччә рәт нәпәси қисилип, олтирип қалидиған адәт чиқарди. Қейинана болса келининиң тәсадипи айнип қалғанлиғини көрүп: – Һә, хотунуңға немә болди?! – Оғлиға зәрдә билән сөз қатиду. – Бу дәймән, хотуниң …